ای صلوات کبریا نثـار جسم و جـان تو           سـجدۀ اهـل آسـمان بـه خـاک آستـان تو
ســلام دائـم خــدا بــه کــلّ خـانـدان تـو           پـیـر خـرد فـدایـی فــاطـمـۀ جــوان تـو

خداست با تو هم‌سخن رسول، هم‌ زبان تو

جـان من شکـسته دل فـدای خـاندان تو
تو کیستی؟ تو مرتضی تو کیستی؟ تو حیدری           تو فوق اقـتدارهـا تو از کـمال، بـرتری
تو نفـس ختم انبیا تو از پیـمبران سری           تو تک‌سوار بدری و تو قهرمان خیبری
تو با نـود جـراحـتت مـدافـع پـیـمـبری
دریدِ قلب یک سپه به تیغ خون‌فشان تو
شرف گرفـته آبرو ز خاک پای قـنبرت           مقـام زهـد عـیسوی رسیده بر ابـوذرت
خـدای خـواند با نـبی برادر و بـرابرت           رسول، مدح‌خوان تو، خداست مدح‌گسترت
بهتر از این چه می‌شود که فاطمه است همسرت
زهی مقام و قدر تو زهی جلال و شأن تو
تو شهـریار عالمی خلق جهان گـدای تو           چگونه بود یا علی نان و نمک غذای تو
هنوز زهد می‌برد سجده به خاک پای تو           هنـوز دل برد ز شب زمزمۀ دعـای تو
هنوز جوشد از سحر ذکر خدا خدای تو

هنوز هل‌اتی کند صحبت قرص نان تو

به پیـش پـای فـاطمـه نـبی قـیـام می‌کند           همیشه مصطفی از او خود احترام می‌کند
مقام بین که فـاطـمه تو را سلام می‌کند           جان عـزیز خویش را وقـف امام می‌کند
تمام عـمـر، احـترام از تو مـدام می‌کـند
سـلام تو به جان او سلام او به جان تو
کتاب وحی را فقـط نقـطۀ با تویی علی           پشت رسول امجد و روی خدا تویی علی
کعبه و حجر و زمزم و سعی و صفا تویی علی           از دل ختم الانبیا عـقده‌ گشا تویی عـلـی
امـام مـا امـام مـا امـام مـا تـویی عـلـی
اطاعت است از آن ما امامت است از آن تو
تو در تمـام غـزوه‌ها حمـاسه آفـریده‌ای           تو در پی رضای حق ز عمر سر بریده‌ای
تو هرچه دیده مصطفی به چشم خویش دیده‌ای           تو صوت جبرییل را به گوش خود شنیده‌ای
تو ناز پا‌‌برهـنگـان خریـده و کشیـده‌ای
یتیم، چهـره می‌نهـد به قلب مهـربان تو
سپهـر دور می‌زنـد هـماره بر مـدار تو           تـمـام مـلک کـبریـا محیـط اخـتـیـار تو
خلافت است بر تو کم ز کفش وصله‌دار تو           اگر چه بنده‌ای ولی خدایی است کار تو
فـراتر است از مکـان حدود اخـتـیار تو
زمانه سیـر می‌کند هـماره در زمان تو
منم که هست مهر تو، مشی و مرام و ایده‌ام           به گوش جان صدات را ز شعر خود شنیده‌ام
نـثـار خـاک مـقـدم مبـارکـت قـصیـده‌ام           که در ثـنـا و مـدح تو معجـزه آفـریده‌ام
دل از جهان بـریـده‌ام ناز غمت کشیده‌ام
مدح تو را سروده‌ام همیشه با زبـان تو
کسی که در ثنای او آمده «انّما» تویی           کسی که بوده از ازل حامی مصطفی تویی
کسی که خوانده خویش را نقطۀ تحت با تویی           کسی کـه شـد برادر خـاتـم انـبـیـا تویی
کسی که وصفش آمده سورۀ هل‌اتی تویی
بسته نزول هل‌اتی به بذل قرص نان تو
زخم تو بوده بر بدن فزون ز حلقۀ زره           ندیـده؛ دیـدۀ کـسی فـتـد به ابـرویت گره
مانده به هر جراحتت نقش هزار خاطره           گشته به ذوالفـقـار تو کار نَبرد یکـسره
ای شده جوشنت به تن نام بتول طاهره
ای ز خـدای فـاطـمه درود بر روان تو
تو جلـوۀ جـمـال حق تـو آفتـاب عالـمی           تو بـا تمـام انـبـیــا تـو پـیشتـر ز آدمـی
تو هم علی مرتضی تو هم رسول اکرمی           تو اولی تو آخـری تو آدمی تو خـاتـمی
تو در بهار و در خزان بهار نخل میثمی
که مدح می‌کند تو را همـاره با بیـان تو